Het is 4 uur in de middag als ik de stadsschouwburg binnen kom. Het is donker in de zaal. Het enige licht komt van de regietafel in het midden van de zaal en van het podium. De technische doorloop vraagt veel geduld van de acteurs die op hun plek moeten blijven staan en soms een paar keer de overgangen van de ene naar de andere scene moeten doen om licht, muziek en trekkenwand goed in te regelen. Als Ola roept: "Maartje moet door de koffie heen, nadat Peter gezegd heeft dat de tijd uit zijn voegen is", weet iedereen op de vloer en in de zaal waar ze het over heeft. De teksten tussendoor gaan op zijn 'italienne', razendsnel. Ik kan me er nog steeds over verbazen hoe de acteurs per seconde hun gezicht in de juiste uitdrukking kunnen krijgen. Peter beroept zich er steeds op dat hij een performer is, geen acteur. Maar na dit staaltje gemoedswisselingen van zijn Hamlet kan hij me nog meer vertellen. De aanloop naar de eerste try-out loopt redelijk goed, en wat technisch of anderszins niet meer helemaal lukt, kan later dan nog bijgesteld worden. Waar een try-out vooral ook goed voor is, is de feedback van het publiek. De zaal is voor meer dan de helft volgeboekt. Vooraf geven Hans Jansen van de RUG en Dirkje een inleiding aan studenten van de Studievereniging van Kunsten IK. Na afloop komen ze weer bijeen voor een nabespreking. Ze zijn enthousiast en onder de indruk over wat sommigen noemen: 'deze typische NNT voorstelling'. Het is wel lastig om uit te leggen wat zo typisch is, maar iets later zegt iemand dat het NNT, olv Ola en Ko, op een spannende manier omgaat met oude verhalen en actuele onderwerpen. Veel complimenten zijn er voor Peter in zijn rol van Hamlet en voor het mooie functionele decor met de doorzichtige kasten; mooie symboliek voor het wantrouwen en de achterdocht in de omgeving van Hamlet en in zijn eigen geest. Complimenten ook voor de humor in het stuk en de prachtige aankleding. Ik ben blij verrast met de reacties op de rol van Joke als verpleegster. Iedereen vindt het een goede vondst dat Joke eerst Polonius is en daarna zuster. En iedereen is gladjes mee gegaan in de transformatie van kasteel naar psychiatrische inrichting. Hans Jansen is bijzonder ingenomen met de vondst om de zaal in het licht te zetten tijdens de beroemde Hamlettekst: "Zijn of niet zijn, dat is de vraag", omdat dat een zin is die ons allen aangaat, niet Hamlet alleen. Bij de nabespreking maakt Ola een kleine rondedans als ze dit hoort. We eten met plezier de taarten van het NNT en van de studenten. Natuurlijk waren er bij de nabespreking ook vragen, die Antsje, die de studenten begeleid heeft, en ik doorgeven aan Ola en de cast. Bijvoorbeeld over de lengte van de laatste scène, de rol van Klara en de symboliek van de aarde. Maar daar is een try-out ook voor. Voor complimenten én voor vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten